شکاف طبقاتی باعث رشد غیرهارمونیک هرم اجتماعی شده و همین امر به بی‌ثباتی حکومت خواهد انجامید
زیاد شدن شکاف طبقاتی در یک اجتماع به معنی توسعه نیافتگی آن جامعه می‌باشد. در کشورهای توسعه یافته شاخص‌های اقتصادی و اجتماعی همواره به سمت کم شدن شکاف طبقاتی پیش می‌رود. در این جوامع توزیع درآمد و امکانات به میزان بالایی عادلانه و شکاف طبقاتی در کمترین حالت خود می‌باشد.
به دلیل عملکردهای مقامات حکومتی در ۴۰ سال گذشته نابرابری در سطح جامعه بشدت افزایش یافته است. در ۳۰ سال گذشته شکاف طبقاتی به دلیل سیاست‌های غارتگرانه سران حکومت به گسست طبقاتی تبدیل شده است. انباشت ثروت توسط سران حکومت، آقازاده‌ها و نفرات حامی حکومت باعث هر چه فقیرتر شدن عامه مردم شده است. در این سال‌ها مردم شاهد هر چه کوچکتر شدن سفره خود بوده‌اند.
بنا به آمارهای منتشره سهم دهک دهم از هزینه‌های کل کشور در سال ۱۴۰۰ نزدیک به ۳۰.۵ درصد بوده است. به این ترتیب یک دهم جمعیت کشور نزدیک به یک سوم کل مخارج صورت گرفته در کشور را انجام داده‌اند. این در حالی است که سهم دهک دهم از هزینه‌های کشور، تنها ۲.۲ درصدبوده است.
آمارهای منتشره سهم دهک نهم را نیز نزدیک به ۱۸ درصد مشخص کرده است. به این ترتیب دو دهک بالایی کشور که ثروتمندان این جامعه محسوب می‌شوند نزدیک به نیمی از مخارج کل کشور را در اختیار دارند.
ضعف مدیریت به دلیل اعمال سیاست مافیاهای قدرت
ضعف مدیریتی به دلیل رانت و فساد حاکم بر کشور از علل اصلی شکاف طبقاتی در سطح جامعه است. یک استاد دانشگاه پیش از این گفته بود:
«بی‌عرضگی در عرصه مدیریتی کار را به اینجا کشانده است. انگار مسئولان در طول این مدت فقط توانسته‌اند دو سه شهر را اداره کنند و باقی را به حال خود رها کرده‌اند. توان مدیریتی آن‌ها در اندازه کشور پهناوری مثل ایران نیست.»
به این ترتیب مدیرانی که با حمایت لابی‌ها به مسند قدرت رسیده‌اند، قبل از اینکه به فکر رفاه مردم باشند در تلاش برای راضی نگه داشتن پدرخوانده‌های مافیای قدرت می‌باشند. انباشت ثروت در کمتر از ۲۰ درصد جامعه زمینه‌ساز فسادهای سیستماتیکی است که هر از چندگاهی یک فقره آن افشا می‌شود.
شکاف طبقاتی زمینه‌ساز اعتراضات مردمی
دیکتاتوری حاکم با برقراری این سیاست‌ها و چیدن از منافع خود و اطرافیانش، زمینه شکاف طبقاتی را فراهم کرده است. این شکاف طبقاتی هم در زمینه اجتماعی و هم استانی عمل کرده است. سیاستی که زمینه‌ساز اعتراضات مردمی در سراسر کشور می‌باشد. نمونه آنرا در همبستگی مردم کشور در اعتراضات سراسری علیه گرانی در بهار ۱۴۰۱ می‌توان به وضوح مشاهده کرد. شکاف طبقاتی ممکن است که تا حدی به ثروت سران حکومت و آقازاده‌هایشان اضافه کند، اما به دلیل نبود هارمونی در هرم طبقاتی به بی‌ثباتی و در نهایت فروپاشی آن خواهد انجامید. این راهی بدون بازگشت برای مقامات حکومت می‌باشد.
کانون حقوق بشر ایران را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:
تلگرام / توییتر / اینستاگرام / یوتیوب / فیسبوک