آمده بودم جانم را بدهم، چشمانم را گرفتند

آنان که چشمان خود را در راه آزادی ایران هدیه کردند: «ما مرده بوده‌ایم و الان دوباره شکوفا شده‌ایم».

این چشم ها هزار حرف دارند، از بیرحمی و سنگدلی حاکمیتی که برای ماندگاری بر قدرت، کور می کند و خون می ریزد. جوانه های مقاومتی تنومند که باورش به آزادی را در پرونده زرین چندین ده ساله اش به ثبت رسانده و نقش آفرین میدان است. این نسل با اراده ای قوی و روحی بزرگ در نبردی نابرابر به میدان آمده است.
از همین رو است که به خون یارانش سوگند می خورد که تا به آخر، یعنی آزادی ایران، در میدان ایستاده است. قسم به خون یاران ایستاده ایم تا پایان

در این جنگ سرنوشت، برخی بخاک افتادند اما فریاد «سر خم قدغن» بر مزار محسن شکاری، پرچم را به دستان دیگری دادند، دستانی که قیام را ادامه داد و شعله را روشن نگاه داشت. برخی به اسارت رفتند، اما پیمان بستند که پس از رهایی، با تجربه تر به میدان بازگردند.
عده ای از این جوانان و عزیزان هم چشمانشان را از دست دادند. اما این نه مایه عزا و ماتم که میدان دیگری از ایستادن در برابر ضحاک شد.
آنان فریاد می زنند:
«چشمانم را گرفتید، اما جانم برای آزادی را هم میدهم، ما را از مرگ نترسانید!»

حسین حسین پور
حسین حسین‌پور،‌ جوان معترضی که در مهاباد بینایی یک چشم خود را در اثر شلیک ماموران از دست داد،‌ در صفحه اینستاگرامش نوشت: «چند روز اول افسردگی گرفته بودم، ولی بعدش به خودم اومدم که این راه هنوز ادامه داره و تازه اول راه هستیم و بلند شدم گفتم می‌جنگم و حقمو پس می‌گیرم. چشمانم را گرفتید جانم هم باشد می‌دهم برای آزادی وطنم؛
ما را از مرگ نترسانید!
ما مرده بوده‌ایم و الان دوباره شکوفا شده‌ایم!»

کیارش پوررسول
کیارش ۲۷ساله ساکن گیلان روز هفتم آبان۱۴۰۱ در لشت‌نشا مورد اصابت مستقیم گلوله ساچمه‌ای مأمورین خامنه ای قرار گرفت و یک چشم خود را از دست داد. او هم چنین نوشت:
«دو ماهه شرمم می‌آمد پست و استوری بذارم چون خیلی‌ها جونشون رو از دست دادن و من فقط یک چشمم.»
(محل پوستر کیارش)

کوثر خشنودی‌کیا – قهرمان تیروکمان کشور
قهرمان تیرو کمان کشور، در ۱۴۰۰ بهمراه تیم قهرمانی آسیا در مسابقات بنگلادش شرکت کرد، و مدال نقره این دور از مسابقات را بدست آورد.
او که از جانب رسانه ها «کماندار نوظهور» لقب گرفته بود، در قیام سراسری مردم در کرمانشاه مورد اصابت گلوله های ساچمه ای مأمورین سرکوبگر قرار گرفت و چشم چپ خود را از دست داد.
کوثر درباره از دست دادن چشم خود چنین گفت:
«هیچ وقت ناراحت اتفاقی که افتاده نیستم و احساس پشیمانی نداشته ام. امیدوارم عمرم به دنیا باشد و ببینم ظلم پایدار نیست.»

نیلوفر آقایی – متخصص مامایی
پزشک مامایی ۳۲ ساله که یک چشمش را بر اثر اصابت گلوله های ساچمه‌ای از دست داده چنین می گوید:

غزل رنجکش – دختر جوان بندرعباسی
غزل رنجکش دختر جوان بندرعباسی هم با مردم صحبت کرده و چنین می گوید:
«داستانی دارم که هنوز تموم نشده… چون اون روزی که “باید” ببینم رو هنوز ندیدم؛میدونم که نزدیکه…
خیلی نزدیک».

الهه توکلیان – دختر جوانی از خراسان
جدیدترین قربانی، قصه چشم‌هایی است که به امید دیدن روزهایی روشن به خیابان‌ها آمده‌اند. خانم توکلیان که یک چشم خود را از دست داده است در توییتر نوشته است که پشیمان نیست و ارزشش را داشته است.

بیتا کیانی – کودک ۶ ساله
کودک ۶ ساله فلاورجانی که در بالکن خانه ایستاده بود به او شلیک کرده و یک چشمش را نابینا کردند.

پاسخگو و مسئول این جنایتها کیست؟
مسئول تمامی جانهایی که از آغاز قیام سراسری ۱۴۰۱ با شلیک مأمورین آتش به اختیار ستانده شد و چشم‌هایی که نابینا گردید، خامنه‌ای جنایتکار است. ضحاک مار بدوشی که دستور سرکوب و کشتار را به پاسداران و مأموران تحت فرمانش داد و آن‌ها بی محابا به سوی مردم شلیک کردند. مأمورین خامنه‌ای به عمد چشمهای معترضین را با سلاح پینت‌بال و ساچمه‌زن هدف قرار دادند. صحنه‌های بسیاری وجود دارد که در قیام سراسری، مأمورین از فاصله‌ نزدیک به‌سوی مردم و به‌صورت معترضان شلیک کرده اند.

حالا وقاحت و بیشرمی خامنه ای در کور کردن جوانان ایران را ببینید که چگونه علیه دولت فرانسه صحبت می‌کند اما وقتی به مردم ایران می رسد، جنایت می کند و بر آن توجیه و سرپوش هم می گذارد.

آری، همانگونه که الهه توکلیان، گفت: زندگی و آزادی ارزش این همه فداکاری را دارد.
این را همان قلب‌های تیره که با سلاح به‌سوی فرزندان ایران نشانه می‌گیرند خوب می‌دانند. همان سنگدلانی که بر چشم‌ها می‌زنند که دیکتاتور خوشش بیاید.

کانون حقوق بشر ایران را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید:
تلگرام / توییتر / اینستاگرام / یوتیوب / فیسبوک